❝... สิ่งแรกที่เธอควรจะทำก็คือ ฝึกที่จะกลับมาอยู่กับปัจจุบันขณะ
อยู่กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าของเธอ
สิ่งที่เธอจะจัดการกับการรับรู้ที่ผิด (wrong perception) ได้
คือเธอต้องฝึกที่จะอยู่กับปัจจุบัน
เบิกบานกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ณ ขณะนั้นอย่างแท้จริง...

...เมื่อเธอเดิน เธอเพียงเดินเท่านั้น เบิกบานกับสิ่งนั้น
เมื่อกิน เธอก็เพียงกิน ไม่ต้องคิด
นี่เป็นการฝึกปฏิบัติที่ลึกซึ้ง
มีเพียงการกระทำอย่างเต็มร้อยกับสิ่งที่กำลังทำอยู่
เบิกบานกับสิ่งนั้นที่ปรากฏเป็นจริง
ก็จะทำให้เธอเข้าใจถึงสิ่งที่ผ่านมา
และกำหนดสิ่งที่จะเป็นไปในอนาคต...

...เมื่อเธอกำลังกินอาหาร อาหารนั้นแสนจะอร่อย
แต่เธอกลับครุ่นคิดถึงโครงการต่างๆ เธอไม่รับรู้ถึงรสอาหารนั้นหรอก
เพราะโครงการต่างๆ อยู่ในหัวใจ อยู่ในสมอง
มันเป็นทั้งหมดของตัวเธอ มันไม่เหลือพื้นที่ใดๆ ให้เธอรับรสอาหาร...

...นี่คือสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้ เมื่อเดิน ขอให้ตั้งใจกับการเดิน
เมื่อกินก็อยู่กับการกิน นี่คือการฝึกปฏิบัติตัวเรา
ฝึกปฏิบัติเพื่อจะสัมผัสกับชีวิต
เมื่อเธอเดิน แต่เธอไม่ได้สัมผัสกับการเดินนั้นเลย
ไม่ได้สัมผัสกับสิ่งรอบข้าง ชีวิตของเธออยู่ตรงไหน
หากเธอเดินด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยม เธอจะเห็นสรรพสิ่งรอบข้าง
แต่ถ้าเธอไม่รับรู้ เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังเดิน
ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น อยู่กับการคิด เธอพลาดการมีชีวิตตรงนั้น..

...ดังนั้นเพื่อจะพบกับความเบิกบาน
เธอควรฝึกที่จะมีสติกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเธอ..

เหมือนเด็กที่กำลังกินชอคโกแลต เมื่อเราถามแกว่า ทำไมถึงชอบกินชอคโกแลต มันอร่อยตรงไหน แกตอบไม่ได้ เพราะแกชอบช็อคโกแลต มีความสุขกับการกินช็อคโกแลต มันไม่มีเหตุผล ไม่มีการคิดคำนวณ ...❞

/ หลวงแม่ดอร์งิม พระภิกษุณีธรรมาจารย์ หมู่บ้านพลัม
ธรรมบรรยายภาวนาสร้างสุขภาวะด้วยลมหายใจและรอยยิ้ม
ณ ศูนย์พัฒนคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ อ.วังน้ำเขียว จ.นครราชสีมา
__________
ที่มา : ZEN